در سال‌های اخیر، موضوع سلامت روان به یکی از دغدغه‌های اصلی در فضای آموزش تبدیل شده است. دانش‌آموزان، به‌ویژه در دوره نوجوانی، تحت فشارهای زیادی قرار دارند: رقابت‌های درسی، انتظارات خانواده، تغییرات روحی و جسمی، و البته دنیای پرشتاب شبکه‌های اجتماعی. در چنین شرایطی، توجه به سلامت روان، یک ضرورت حیاتی‌ست، نه یک گزینه اختیاری.
یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات، نادیده گرفتن یا کوچک شمردن احساسات نوجوان است. وقتی یک دختر نوجوان احساس غم، اضطراب، یا بی‌انگیزگی دارد، واکنش ما نباید این باشد که «حالا چیزی نشده» یا «سرتو گرم کن، درست می‌شه». بلکه باید با دقت، صبوری و احترام به احساس او گوش دهیم.
در مدرسه‌ی ما، حضور مشاور و روانشناس فعال، فضایی امن برای صحبت، شنیده شدن و راه‌حل‌یابی فراهم کرده است. ما معتقدیم که پیشگیری بسیار مؤثرتر از درمان است. بنابراین، برنامه‌هایی مثل آموزش مهارت‌های زندگی، مدیریت استرس، گفت‌وگوی گروهی، و حتی یوگای مدرسه، به بخشی از روتین دانش‌آموزان تبدیل شده‌اند.
خانواده‌ها هم نقش مهمی در حفظ سلامت روان دارند. ایجاد فضای گفت‌وگو، عدم مقایسه فرزند با دیگران، و حمایت بدون شرط، سه عامل کلیدی‌ست که می‌تواند از بروز بسیاری از آسیب‌های روانی جلوگیری کند.
در نهایت، نباید فراموش کنیم که هدف آموزش فقط ساختن ذهن‌های قوی نیست؛ بلکه ساختن انسان‌هایی شاد، سالم و متعادل است. سلامت روان، پایه‌ای‌ست برای رشد همه‌جانبه، و ما در مدرسه، قدم‌به‌قدم در کنار دختران‌مان ایستاده‌ایم.